Zobacz nowe serwisy Kulturalnej Polski! Cyprian Kamil Norwid Do kraju tego, gdzie kruszynę chleba Podnoszą z ziemi przez uszanowanie Dla darów Nieba.... Tęskno mi, Panie... * Do kraju tego, gdzie winą jest dużą Popsować gniazdo na gruszy bocianie, Bo wszystkim służą... Tęskno mi, Panie... * Do kraju tego, gdzie pierwsze ukłony Są, jak odwieczne Chrystusa wyznanie, "Bądź pochwalony!" Tęskno mi, Panie... * Tęskno mi jeszcze i do rzeczy innej, Której już nie wiem, gdzie leży mieszkanie, Równie niewinnej... Tęskno mi, Panie... * Do bez-tęsknoty i do bez-myślenia, Do tych, co mają tak za tak - nie za nie, Bez światło-cienia... Tęskno mi, Panie... * Tęskno mi owdzie, gdzie któż o mnie stoi? I tak być musi, choć się tak nie stanie Przyjaźni mojéj... Tęskno mi, Panie... Wersja do druku Wyślij znajomemuWażne cytatyutwór: MOJA PIOSNKA II"Do kraju tego, gdzie kruszynę chleba Podnoszą z ziemi przez uszanowanie Dla darów Nieba.... Tęskno mi, Panie..." - tęsknotaKomentarze artykuł / utwór: MOJA PIOSNKA IIMOJA PIOSNKA II - Anka.... ()ja chce interpretacje tego wierszu!!!!!!!!!!!!!MOJA PIOSNKA II - gooosia ()wporzo ale ja potrzebuję interpretacji ostatniej strofy!!!!! MOJA PIOSNKA II - Anonim ()Przeczytaj 100- razy. Niech uwolnią z głębi duszy słowa te. Mało,przeczytaj jeszcze razy kilka i kilka pytań sobie. I sam sobie odpowiedz....Ech... - DK ()Tak, panie Norwidzie... Mnie też tęskno do kraju, w którym ludzie szanują się nawzajem!MOJA PIOSNKA II - as ()wwwMOJA PIOSNKA II - domingez ()niewiecie czy moja piosnka II to jest modlitwa,piesn, czy elegia?? MOJA PIOSNKA II - pogromca matek (lukzaj {at} koles na 7 miejscu nademna to jakis debil chuba go bija w domuMOJA PIOSNKA II - Anonim ()ja zaprzecza i co ????MOJA PIOSNKA II - Anonim ()dlacxego tu nie ma zadnego streszczenia ????MOJA PIOSNKA II - Suka (kurwy jebane)jebac policjeDodaj komentarz
Fortepian Chopina - analiza i interpretacja, treść. Wiersz powstał na przełomie 1863 i 1864 roku. Bezpośrednią przyczyną jego napisania było zniszczenie fortepianu kompozytora, który należał do jego siostry. Wydarzenie to związane było z carskimi represjami po zamachu na gen. T. Berga, który miał miejsce w 1863 roku.
cyprian kamil norwid. odpowiednie daĆ rzeczy- sŁowo. o. tokarczuk "bieguni" "czarne kwiaty" "promethidion" "fortepian szopena" sztuka- chorĄgiew na prac ludzkich wieŻy. s.baraŃczak "garden party" "ostatni despotyzm" "po balu" w salonie, czyli w teatrze Życia "do obywatela johna brown" "bema pamiĘci ŻaŁobny -rapsod" w. szymborska "pogrzeb"
Cyprian Kamil Norwid MOJA PIOSNKA - tekst Tekst wiersza Cypriana Kamila Norwida "Moja piosnka II". Romantyczny tekst jest świadectwem nostalgii polskiego emigranta w XIX wieku. Moja piosnka II Do kraju tego, gdzie kruszynę chleba Podnoszą z ziemi przez uszanowanie Dla darów Nieba.... Tęskno mi, Panie... Do kraju tego, gdzie winą jest dużą Popsować gniazdo na gruszy bocianie, Bo wszystkim służą... Tęskno mi, Panie... Do kraju tego, gdzie pierwsze ukłony Są, jak odwieczne Chrystusa wyznanie, "Bądź pochwalony!" Tęskno mi, Panie... Tęskno mi jeszcze i do rzeczy innej, Której już nie wiem, gdzie leży mieszkanie, Równie niewinnej... Tęskno mi, Panie... Do bez-tęsknoty i do bez-myślenia, Do tych, co mają tak za tak - nie za nie, Bez światło-cienia... Tęskno mi, Panie... Tęskno mi owdzie, gdzie któż o mnie stoi? I tak być musi, choć się tak nie stanie Przyjaźni mojéj... Tęskno mi, Panie...Popsować gniazdo na gruszy bocianie, Bo wszystkim służą, Tęskno mi, Panie. Do kraju tego, gdzie pierwsze ukłony. Są jak odwieczne Chrystusa wyznanie: „Bądź pochwalony!”. Tęskno mi, Panie. Tęskno mi jeszcze i do rzeczy innej, Której, już nie wiem, gdzie leży mieszkanie, Spis treści Melancholia: 1 Poezja: 1 Radość: 1 Smutek: 1 Szaleństwo: 1 Moja piosnka (I) POL. — I'll speak to him again. What do you read, my lord… HAM. — Words, words, words! [1] Shakespeare 1 Ta nić czarna się przędzie: Ona za mną, przede mną i przy mnie, Ona w każdym oddechu, 5Ona w każdym uśmiechu, Ona we łzie, w modlitwie i w hymnie… * Nie rozerwę, bo silna, Może święta, choć mylna, Może nie chcę rozerwać tej wstążki; 10Ale wszędzie — o! wszędzie — Gdzie ja będę, ta będzie: Tu — w otwarte zakłada się książki. Tam u kwiatów zawiązką, Owdzie stoczy się wąsko, 15By[2] jesienne na łąkach przędziwo. I rozmdleje[3] stopniowo. By ujednić na nowo. I na nowo się zrośnie w ogniwo. * Lecz, nie kwiląc jak dziecię, 20Raz wywalczę się przecie, I włożyłem na czoło, I wypiłem, a wkoło Jeden mówi drugiemu: „Szaleniec!!” * 25Więc do serca o radę Dłoń poniosłem i kładę, Alić nagle zastygnie prawica: Głośno śmieli się oni, Jam pozostał bez dłoni, 30Dłoń mi czarna obwiła pętlica. * Źle, źle zawsze i wszędzie. Ta nić czarna się przędzie: Ona za mną, przede mną i przy mnie, Ona w każdym oddechu, 35Ona w każdym uśmiechu, Ona we łzie, w modlitwie i w hymnie. * Raz wywalczę się przecie; Złotostruna, nie opuść mię, lutni! 40Czarnoleskiej ja rzeczy[4] Chcę — ta serce uleczy! I zagrałem… … i jeszcze mi smutniej. Pisałem we Florencji 1844 r.
Nadużyła zaufania młodzieńca: wystąpiła jako piękna dziewczyna, a w rzeczywistości była istotą ze świata czarów. Wobec dziewczyny: Szczery, czuły, kochający, bez oporów składa przysięgę miłości, wierzy, że jej dotrzyma, bo nie spodziewa się, że jego ukochana jest nimfą z jeziora. Charakterystyka bohaterów: Strzelec.Spis treści Chleb: 1 Chrystus: 1 Obraz świata: 1 Obyczaje: 1 Ojczyzna: 1 Prawda: 1 Ptak: 1 Tęsknota: 1 2 Moja piosnka 1ChlebDo kraju tego, gdzie kruszynę chleba Podnoszą z ziemi przez uszanowanie Dla darów nieba, Tęskno mi, Panie. * 5PtakDo kraju tego, gdzie winą jest dużą Popsować[1] gniazdo na gruszy bocianie, Bo wszystkim służą, Tęskno mi, Panie. * 10Są jak odwieczne Chrystusa wyznanie: „Bądź pochwalony!” Tęskno mi, Panie. * Której, już nie wiem, gdzie leży mieszkanie, 15Równie niewinnej… Tęskno mi, Panie. * Do beztęsknoty i do bezmyślenia, Do tych, co mają tak za tak, nie za nie Bez światłocienia, 20Tęskno mi, Panie. * I tak być musi, choć się tak nie stanie Przyjaźni mojej! Tęskno mi, Panie. Zamknij Proszę czekać… Interpretacja. Wiersz ten napisany został w 1847 bądź 1848 roku. Jest on rozmową między cyprysami a ludźmi uczonymi, czyli między rozumem człowieka a uczuciem przyrody. Dyskusja ta ma miejsce w Weronie, mieście, w którym rozegrała się szekspirowska tragedia „Romeo i Julia”. Widzimy, jak w tym legendarnym miejscu niebo, będące Wiersz „Moja piosnka II” powstał wiele lat po pierwszej części utworu. Poeta skupia się na tęsknocie za ojczyzną, używa jednak mowy ezopowej, nie mówi wprost, że chodzi o Polskę. Przedstawia obrazy, które zapamiętał z lat w rodzimym kraju, idealizując utworuMoja piosnka II – analiza utworuBudowaŚrodki stylistyczne w utworzeRodzaje liryki i elementy meliczneMoja piosnka II – interpretacja wierszaPolska a jej wyobrażenieWątek miłosny w utworzeGeneza utworu„Moja piosnka II” Norwida powstała w 1854 roku w Nowym Jorku, czyli dziesięć lat po części pierwszej (1844). Poeta był wtedy dojrzałym artystą, wiedział, czego chce. Zadedykował go Marii Trębickiej, która była jego przyjaciółką, powierniczką (często wymieniali listy, również w jednym z nich zapisał ten utwór) oraz ukochaną, choć miłość była nieodwzajemniona. Szersza publika poznała go dopiero po śmierci autora, 50 lat później, kiedy Zenon Przesmycki opublikował go na łamach słynnego czasopisma „Chimera”, którego był redaktorem i kierownikiem artystycznym. To właśnie on przyczynił się do popularności autora w Młodej Polsce. Przez ten czas przechowywała go Trębicka w epistolografii porusza ważny temat dla swojego pokolenia – tęsknoty za Ojczyzną. Wielu młodych ludzi w okresie romantyzmu musiało udać się na Wielką Emigrację, ze względu na represje po powstaniu listopadowym. Wyjechali na nią głównie inteligenci, arystokracja, szlachta, która spiskowała i przyczyniła się do wybuchu powstania. Wyjeżdżali również artyści (Juliusz Słowacki, Adam Mickiewicz, Zygmunt Krasiński, Fryderyk Chopin, Cyprian Kamil Norwid i inni), którzy według zaborców swoją twórczością mogliby podsycać nastroje antyzaborcze w najsłynniejszych dzieł epoki powstała poza granicami Polski, głównie we Francji i Genewie. Sam Norwid wyjechał w wieku dwudziestu lat, prawdopodobnie ze względu na możliwe niebezpieczeństwo z uwagi na bliskie kontakty z Karolem Levittoux, który został aresztowany w 1846. Oficjalną przyczyną była chęć doskonalenia swojej twórczości. Po tym procesie również Norwid otrzymał zakaz wjazdu do ojczyzny, gdzie nigdy już nie wrócił. Ze względu na to, utwór można interpretować jako autobiograficzny, gdzie poeta zwierza się z tęsknoty i utraty piosnka II – analiza utworuBudowaWiersz „Moja piosnka II” ma budowę regularną, składa się z sześciu strof, po cztery wersy każda. Norwid posłużył się zmodyfikowaną strofą saficką, której nazwa pochodzi od słynnej starożytnej poetki z Grecji, Safony. W oryginale miała ona 5 wersów, cztery pierwsze po jedenaście sylab, ostatnia zaś miała ich pięć. Zmieniona wersja, którą posłużył się w utworze poeta, ma cztery wersy, jedenaście sylab znajduje się pierwszym i drugim wersie. Pozostałe mają ich po pięć. Struktura ta buduje niepowtarzalny rytm utworu, a słowa zawarte w drugiej części strofy mocno wybrzmiewają. Rymy są krzyżowe, parzyste i w każdej zwrotce wers drugi i czwarty ma ten sam rym (poszanowanie-Panie, bocianie-Panie itd.).Środki stylistyczne w utworzeWarstwa artystyczna utworu, jak zwykle u Norwida, jest wyjątkowo rozbudowana. Pojawiają się anafory, trzy pierwsze strofy rozpoczynają się od słów „do kraju”, a w każdej ostatni wers jest taki sam. W utworze ani razu nie pojawia się słowo Polska, poeta posłużył się peryfrazami (mową ezopową, popularną w kolejnej epoce) rozpoczynającymi się od słów „do kraju tego”. Kilka słów zostało wyróżnionych graficznie („bez-myślenia”, „światło-cienia”), co podkreśla ich wartość dla zrozumienia wiersza. Pojawiają się również neologizmy („bez-tęsknoty”, „bez-myślenia”). Podmiot liryczny wypowiada się w emocjonalny sposób, widać, że temat jest mu bliski, dlatego zastosowano wykrzyknienia („Bądź pochwalony!”) i pytania retoryczne („Tęskno mi owdzie, gdzie któż o mnie stoi?”). Obecne są również liczne epitety („pierwsze ukłony”, „rzecz niewinna” „odwieczne Chrystusa wyznanie”), wskazujące na literacki kunszt liryki i elementy meliczneTytuł utworu przywodzi na myśl piosenkę, w roli refrenu występuje apostrofa z ostatniego wersu każdej strofy („Tęskno mi, Panie”). Eksponuje ona religijny wydźwięk utworu, zawiera w sobie cechy litanii, a apostrofa sugeruje, iż jest to liryka inwokacyjna. Podmiot liryczny ujawnia się (liryka bezpośrednia), jest to osoba, która przebywa poza granicami swojej ojczyzny i bardzo za nią tęskni, zwierza się z tego Bogu. Zgodnie z myślą zawartą przy genezie, można utożsamiać go z mówiąca w wierszu opowiada o tęsknocie. Utwór można podzielić na dwie partie tematyczne, pierwsza dotyczy żalu za ojczyzną, druga nostalgii za a jej wyobrażeniePodmiot liryczny używa peryfraz, ukazuje trzy obrazy, które pamięta z Polski. W pierwszym widać szacunek do chleba, podnoszenie każdej kruszyny, ze względu na szacunek dla Darów Bożych. W drugim ukazuje bocianie gniazda, które każdej wiosny zapełniają się tymi ptakami. W trzecim ukazuje bogobojność Polaków, którzy zachowują zasady wiary, pozdrawiają się „Bądź pochwalony!”. Wszystkie te obrazy ukazują naród Polski jako silnie wierzący, mający mocny system szanują łaski boże, zachowują przykazania i wyznają zasady miłości, nadziei i wiary. Osoba mówiąca parafrazuje również słowa z Ewangelii św. Mateusza o prawdomówności („Niech słowa Wasze zawsze będą tak, tak — nie, nie”). Zdaje sobie jednak sprawę, że w rzeczywistości ojczyzna nie jest tak piękna, jak w jego wspomnieniach. Proste życie, o którym marzy podmiot liryczny, kojarzy mu się z Polską, ponieważ tam spędzał swoją młodość, którą idealizuje w swoich wspomnieniach (5. i 6. strofa). W rzeczywistości czuję się zapomniany przez Polaków, zdaje sobie sprawę, że nie są tak idealni, jak w swoich marzeniach. Podchodzi do tego jednak ze spokojem, stara się przestrzegać zasad i być dobrym wierzącym człowiekiemRefren utworu jest bardzo emocjonalny, kończy się przemilczeniem, co wzmaga uczucie tęsknoty i żalu. Przypomina on refren innego hymnu romantycznego wieszcza, Juliusza Słowackiego („Smutno mi, Boże”).Wątek miłosny w utworzeCzwarta strofa mówi o tęsknocie podmiotu lirycznego za ukochaną. Choć nie widzieli się dawno, nie pamięta już nawet, gdzie mieszka, miłość ta jest dla niego ważna, bo niewinna, przypomina mu o młodości. Literaturoznawcy twierdzą, iż mogło tu chodzić o Marię Trębicką, jednak nie ma tu zgody. Inni optują, że adresatką tej strofy jest Maria Kalergis, którą Norwid kochał przed laty. Wspomina to uczucie, ponieważ było ono niewinne i szczere, przypominało miłość do jest bardzo emocjonalny, opowiada o trudach życia na wygnaniu z dala od najbliższych i ojczyzny. Norwid idealizuje swoje wspomnienia i choć zdaje sobie z tego sprawę, że tęskni do rzeczywistości, która znajduje się w jego wyobraźni. .
moja piosnka ii norwid tekst
